“Παντρεύτηκε ο κόσμος...” ένα διήγημα της Βάλη Τσιρώνη
Eίναι ώρα που ακούω ποιήματα πίνοντας το μελάνι της ύπαρξης συρρικνωμένο σαν αποτύπωμα και σταμπώνω επίθετα απαραίτητα να κανονίσουν τη σταυρωμένη περατσάδα των σελίδων στην κρεμάστρα του μελανιού με υπολογισμένες καμήλες αντίφασης στην αποδεκατισμένη άμμο του αληθινού.
Τώρα θα μου πείτε, τί τα θέλεις τα επίθετα, αφού κατά βάθος θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο και να του τα ψάλλεις μια και καλή, έτσι απλά, μειλίχεια, συνοδευομένα που και που από υψίφωνες φωνασκίες ντομπροσύνης... -ε, όσο να είναι γυναίκα είσαι κι εσύ -έτσι δεν λένε?- ε, να κάνεις κάτι γυναικείο, δηλαδή, να δικαολογήσεις αυτόν τον παντέρμο χαρακτηρισμό που πρέπει να αποδείξεις ότι ισχύει! Άκου τώρα κι εσύ! Κι όλα αυτά μόνο και μόνο για να μπορέσουν έπειτα να σου κολλήσουν κι αλλους , μην φανταστείς ότι το κάνουν από αγαθοεργία για την προσφώνηση! Να πουν , δηλαδή, ότι αφού είσαι γυναίκα και μας το αποδεικνύεις φωνασκώντας, άρα είσαι υστερική, έτει και το αντέρισμα του προφανούς και δηλαδή να, εν τέλει τί απορείς που δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά, με σαμαρωμένες ειλικρίνειες θα μιλάμε τώρα? (βλέπε γάιδαρο εσύ και θα καταλάβεις τί λέω με κοσμιότητα)!
Όχι, γιατί αμα θές μην τα κάνεις όλα αυτά και παραφυλάει κι άλλος ορισμός (σιγά μην γλίτωνες!) Δεν θες να σε λέμε γυναίκα και άρα να σε πατεντάρουμε με όλα αυτά? Ωραία λοιπόν! Τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή καλή μου! Ορίστε που πάλι έχουν δίκιο: Είσαι λοιπόν μια μικρή μικρή, λιλιπούτεια μικρή ύπαρξη! Βουαλά και έτοιμο! Και εκεί που λες, εντάξει, πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό ε? Και ψάχνεσαι για ηπατικές θεωρήσεις κατανοήσεων και κοιτάς να απαλλαγείς από την καρυδωμένη ομορφιά των πρότερων χαρακτηριστικών επιθέτων που με επισημότητα σεργιάνισε την ύπαρξη σου μόλις δήλωσες πως ανήκεις στη συνομοταξία των γυναικών, ιδού και έρχεται το κολαρισμένο συμπέρασμα που καθόλου δεν ήσουν έτοιμη να περιμένεις:
Αφού είσαι μια μικρή, μικρή λιλιπούτεια ύπαρξη με εσένα θα ασχολούμαστε τώρα? Έχουμε την τρεχάλα της ύπαρξης των μεγάλων! Τί να χάνουμε το χρόνο μας με το απυηδισμένο παρόν σου στη ροδέλα του σήμερα και να ενοικιάζουμε ευσέβεια στο βιδωμένο γεμιστήρα της ευγένειας και το κατσικωμένου φρενιάσματος μιας μικρής μικρής λιλιπούτειας ύπαρξης? Πάρε τους βιδωμένους στατήρες του ενδιαφέροντος σου και τους καλόγηρες της γραφής σου και κοίτα να ίπτασαι στην καρωτίδα των φράσεων σου και να διατάζεις παρουσία αλλού. Αναφορά θα σου δώσουμε τώρα τί γινεται στον κόσμο των "μεγάλων"? Είπαμε είσαι μια μικρή, μικρή λιλιπούτεια ύπαρξη. Κατά τα άλλα τα καντηλέρια της ισότητας φυτοζωούν στη γραντζουνισμένη πανακότα της μουσούδας των φράσεων με σουβλάκια θεάματος ορθογώνια σε κατασκευασμένα συναξάρια ανιδεότητας στην κουμπότρυπα του διαρκούς να επισημαίνουν πάντοτε φθηνότητα, σιγοψημένη εξάρτηση στον καναπέ των προφάσεων με τσουρουφλισμένα σανίδια σιωπών να πριμοδοτούν την κάθε ειλικρίνεια... Και αποσιωπούνται οι βεβαιότητες γονατισμένες δέστρες επισημότητας στη ζωφόρο του θεμιτού με καθιερωμένα λεβητοστάσια μοναξιάς μπας και νοτιστεί το νοιάξιμο και παραβεί κάποιο ανομολόγητο πριόνι ιδεών στο χάδι του ψαλιδισμένου απίθανου των ζωών με κατολισθήσεις ιδεών πρηνείς και αδοκίμαστες σαν "πρέπει" ολόγιομο και μεταφέρει διαμπερή τα όνειρα και τα οράματα. Ορίστε, τα είπα!
Θα τον πάρω και τηλέφωνο και θα τα αραδιάσω όλα, να τα πω μια και καλή, να πάει να συνέρθω που θα τα κουβαλώ μέσα σε στίχους λες και είναι πατρόν φορεμάτων... “Ε, να τον πάρεις, να του τα πεις και μετά ξαναπάρε με να κατευνάσω το απρόσιτο της τρικυμίας σου να μου τα πεις...” (α, ναι! αυτός τα ακούει πάντα! Δεν λεω ποιός...τί σας νοιάζει ε?)
--ΝΤΡΙΝ!!!
-- Ε... ναι... εγώ είμαι και ε... ναι επειδή δεν στο έχω ένα χρόνο τώρα...δηλάδή αφού δεν μιλάγαμε, ναι ...σκεφτόμουν να καταλάβω τί γίνεται και πώς και από πού και μετά πώς θα τσιτώσουμε τα αισθήματα (θέλει χρόνο... τώρα, το κατάλαβες?) Ε, να είπα να το τολμήσω και βουαλά ... Ε.. τί κάνεις? (οχι δεν αράδιασε τίποτε από τα παραπάνω μουγκάθηκε μόλις άκουσε τη φωνή στο άλλο άκρο του σύρματος ναι! Μόνο σε εμένα που έχουν πιαστεί τα δαχτυλάκια μου να αραδιάζω μελάνι στις σελίδες ξεσπάει κατάλαβες? Αυτό!)
-- Α... τί κάνεις? Έχουν αλλάξει τα πράγματα στη ζωή μου, δεν είναι όπως τα ήξερες...
Ω, ναι δεν ήταν λέει. Μια κατασαρκη μερα του Δεκέμβρη, δίχως να επιδείξει ένα προσκλητήριο, παντρεύτηκε ο κόσμος! Εύθικτος στο ζαλωμένο μινίγγι της καρποφορίας συνεκτικός επιδόρπιος πραγμάτων... Παντρεύτηκε δίχως να πει ότι σταμάτησε να στομώνει ενδιαφέρον για εκείνη κατάλαβες? Κατάλαβα! Δηλαδή ούτε καν για κουμπάρα ε? Ούτε ένα προσκλητήριο να έρθει εκεί, να πετάξει μπόλικο ρύζι (συνοδευόμενο με μπόλικα κουφέτα αμυγδάλου να είναι βαριά, αμε!) στο κεφάλι του γαμπρού την ώρα του Ησαία τουλάχιστον!
-Ε, καλά, πες μας τίποτε άλλο, αυτό το ξέραμε.. Να κάνετε ένα παιδάκι... (σιγά μην το ήξερε, αλά να μην έχει το προβάδισμα των συνειρμών αγκυροβολημένο αναμεταξύ των ξεκινημάτων)?
Κόντεψε να πνιγεί ο κόσμος....
-Θες ένα καφέ?
Καπαρώθηκε με λέμφους η εξαφάνιση!
Βάλη Τσιρώνη
