Και δεν καταλαβαίνουν οι βυθοί τα μηνύματα των φάρων...

"Χτισμένη η νύχτα ολόγυρα από τους ίσκιους" γράφει στη Ρωμιοσύνη του ο Γιάννης Ρίτσος.

Κι εγώ θυμάμαι τον Τερζάκη, τον Άγγελο ναι! -τώρα μην με ρωτήσετε γιατί- που έγραφε σε εκείνο το κείμενο του που τιτλοφορούσε "Θητεία στη Δίψα" : "είναι σαν το ΝΑΙ. Δεν εγκαινιάζεται . Ανακαλέιται από μια πρόσκαιρη αποστρατεία." (σελ. 134, στο βιβλίο του "Καιροί Τρικυμισμένοι" εκδ. ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, Αθηνα 1994 όπου το τοποθέτησε τελικά μετά μαζί με άλλα κείμενα)

Στο αυθύπαρκτο, με τα φώτα χαμηλωμένα και τον αρωματικό ευκάλυπτο να καίει σιγανά στην συσκευή του, με το μικρό κεράκι πάντοτε αναμμένο θυμητικά για το οκλαδόν προσκομμα των παρουσιών που γίναν αβίαστα απουσίες με τα χρόνια, αναγυρίζω όλες εκείνες τις σημαδούρες της πραγματικότητας που επιμένει να δηλώνει σημειωτικά πως πυργώνεται μασουλημένη από όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορώ να αντιληφθώ κάθε στιγμή.

Δεν ξέρω πώς εργάζεται η πραγματικότητα ... κι αυτό είναι η αλήθεια. Δεν γνωρίζω δηλαδή πώς λιτανεύει το αστείρευτο αναγνωστικό της συμπεριφοράς των πραγμάτων της, φιλμάροντας κάθε στιγμή με οξυδέρκεια το αναγνωριστικό της μνήμης που δεν έχει να θυμηθεί τίποτε περισσότερο από όλα εκείνα που συμβαίνουν, τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνουν.

"Και το απουδαίο είναι να υπάρχει μέσα σου ανοικτή μια πόρτα, ένα παράθυρο, που ανάμεσα του θα περάσει το θαύμα και θα έρθει κοντά σου" καθώς ο πολυαγαπημένος στα διαβάσματα μου Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος θα γράψει στο "Ο στοχασμός κι ο Λόγος" εκδ. ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, στη σελίδα 172.

Μανία μου κι αυτή να σημειώνω μέχρι και τη σελίδα....

Πότε το έμαθα να το κάνω και έπειτα μου έγινε δευτερη φύση μου, δεν το γνωρίζω... Εκείνο εκεί που γνωρίζω με σιγουριά είναι πως κάπου, κάποτε, παλιά, την προ΄ι΄στορική εποχή της νιότης μου, είχα εξοργίσει μπόλικο κόσμο με τη μανία μου αυτή... Κάποια στιγμή, τους εξόργισα βεβαίως για τον εντελώς ανάποδο λόγο...

Και τότε κατάλαβα πως όλα τα φευ μας, είναι απλά και από την καλή τους και από την ανάποδή τους ένας διασταυρωμένος εξοργισμός!

Ίσως να είναι που δεν καταλαβαίνουν οι βυθοί τα μηνύματα των φάρων...... (έτσι σημείωσα ακριβώς ετούτη εδώ την ώρα, παραλιακά του θαμπωμένου τηλέγραφου της νύχτας....)